Πόντε μου, άστρο φωτεινό
κι ελληνική Πατρίδα,
τις δόξες και τα κάλη σου που εζήλεψεν η χώρα,
η λύρα μου τραγούδησε και χάρηκ' η καρδιά μου!
Πολλά τραγούδια μούλεγε, για τα αρχαία χρόνια,
μούλεγε για τον βασιλιά
Ευπάτωρ Μιθριδάτη,
πως κυνηγούσε τους εχθρούς και φύλαγε τον Πόντο
από κακά και συμφορές,
δάκρυα και πολέμους
κι ανέπτυξε τα γράμματα, το εμπόριο και τις τέχνες,
κι έγιν' ο Πόντος άτρωτο και δοξασμένο κάστρο!
Κι είπε
και για τον Κομνηνό Αλέξιο τον Μέγα,
τον Μανουήλ τον Κομνηνό, αλλά και για την Άννα
που ήσαν όλοι βασιλείς, βυζαντινοί μεγάλοι,
που έκαναν τον Πόντο μας
Ελλήνων προμαχώνα,
και με Ακρίτες Διγενείς
εφύλαγαν την χώρα
από επιθέσεις των εχθρών
κι απ' τις καταστροφές τους!...
Είπε και για την Ιερά Μονή
των Κομνηνών το θάμα,
την Παναγιά τη Σουμελά
ψηλά, στην Τραπεζούντα,
πούναι για κάθε Έλληνα
η ζωντανή ελπίδα,
το ιερό το καύχημα
και η Αγία Σκέπη!...
Μούπε και για τη συμφορά
και τη γενοκτονία
που ήλθε στην Πατρίδα μας
εκεί στα ‘22
κι αφάνισε τ' αδέλφια μας
κι ερήμωσε τη χώρα
κι έστειλ' εμάς στην προσφυγιά,
στου κόσμου την ορφάνια...
Η λύρα μου είν' δαμασκηνιά και μήλο το δοξάρι'μ
και είδε και τα μάτια μου
που γέμισαν με δάκρυ,
κι ευθύς μ' ανθρώπινη μιλιά,
παρήγορα μου λέει:
"Παιδί'μ τα μάτια σκούπισε,
και πάψε να δακρύζεις,
κι ένα μονάχα να σκεφτείς
και μες στο νου σου βάλε:
Άμα ενωμένοι σαν γροθιά
και δυνατοί σαν βράχοι,
όλη την ιστορία μας
αξέχαστη κρατάμε
και με της λύρας τους σκοπούς
πάντοτε τραγουδάμε...
...Κάστρο σπουδαίο κι άπαρτο θάναι για πάντα ο Πόντος!...
©Θωμάς Ακριτίδης, Λευκότοπος Σερρών
Photo: Beñat Irasuegi
