Ο Γέρον κι η Γρέα



Ο γέρον κι η γρέα, πωρπατούν βαρέα (2)
έρθανε σο τέλος, τη ζωης.
Ο γέρον ερούξεν, την γρέαν εκούξεν,
δώ'μα το σερόπο΄σ, λέλευω την πσυς. (2)

Κάθουνταν ν' αναπάουν, και να οραματιάουν (2)
σην ζωήν ατούν, ντ' επέρασαν.
Τα χρόνεα ντ'εφτάνε, οι νέοι εσπρινάν(ε),
εζαρώσαν και ν'εγέρασαν. (2)

Άετσ' εν ο κόσμον, κ'είμες έμεις μόνο (2)
όσο γεννίονταν αποθάνε.
Μόνον τα ραshία, ατά κι έχνε πshύα,
και χρόνεα ζαμάνεα, απομένε. (2)

Τα φτωχά παιδία παν σην ξενητείαν (2)
τα χωρία ευκαιρώθανε.
(Ε)πέμναν γεροντάδες, μωρά και γραιάδες
τα οσπίτεα καρακώθανε. (2)

Πάνε να δουλεύνε, για να γαζανεύνε (2)
και να μη ζούνε πάντα φτωχοί.
Φεύνε άμον αέρα, έναν καλόν ημέραν
να ελέπνε σ'αούτ' τη ζωή. (2)

Παράν αν εβγάλνε, την υείαν θα χάνε, (2)
ολ κλώσκουν οπίς σακατεμέν.
Άλλος χαν το φως ν'ατ, και άλλος καφτ το ποστν ατ
για ολτς η ζωή παστάν τελαίν (μικραίν). (2)

Αλλ' κλωσκούν για πάντα, μετά τα σαράντα (2)
πριν την ώραν ατού γερούν.
Μαλλία άσπρα schόνεα, σα καρδίας πόνεα,
και τα κατσία τουν κι γελούν. (2)

 

Related Articles

Αδά σον κόσμον αγαπώ

Αγγελούδι μ'