Η λάλιά μ’ σον ουρανόν

Η λάλιά μ' σον ουρανόν, Θεέ μ' παρακαλώ σε,
μη καίεις αούτο το μιλέτ', υμνώ και προσκυνώ σε.

Αναθεμά, αναθεμά, διπλάν αναθεμά σε,
σην ψη σ' ελιγωθύμανα κι εσύ έλεες κοιμάσαι .

Αναθεμά το διάταγμαν και την στράταν ντο δείξ' με,
πουλί μ' θα έρτ' ένας καιρός, θ' αραεύς ‘κι θα βρείξ' με.

Άμον τ'αρνί μ' ΄κι εβρίεται, σ'όλιον την οικουμένη,
εγώ ΄κι εχώρτασ' απ' ατό κι ατό πα απ'εμένι.

Είδα τ'ομάτα σ', είδ' ατά, τσ' εγάπς καμένον είσαι,
γουρμπάν σο σπιτ' π' εμπέντς κ' εβγέντς, και σην νοτάν ντο κοίσαι.

Α σα χείλια διατάγματα, το έναν να εκράνες,
αέτς ΄κι θα ογράευες, αέτς ΄κι θ' επαθάνες.

Ατό το τουλουμόπο σου, ντο καλατσεύ' και λέει με,
αναμέν' με να ποθάνω, να κάθεται και κλαίει με.

Πας' ΄κι 'σαι πολλάν έμορφος, για πολλά τσαλιμλείσα,
το στούδι σ' αγαπίεται, μικρέσα μ', τριγωνίτσα μ'.

Ψηλόν, λεγνόν και έμορφον, τα δόντια θ' είν' αραία,
ση μασκαρίαν ΄κι επορεί, χολιάσκεται βαρέα.

Τη γαβαλί σ' το παίξιμον, τη δαχτυλί σ' ο χτύπον,
εσέγκανέ με ση σεβντάν κι εγώ ακόμα μικρίκον.

 

Related Articles

Αδά σον κόσμον αγαπώ

Αγγελούδι μ'