Ο Ευρίπον και τ’ ιμσόν βουδ

Μια αληθινή ιστορία, από τον Γιάννη Χαριτάντη


Ο Ευρίπον έτον τρανός μασαλτσής. Αμόν ντο εντούνεν κατ σο νουν ατ αμάν εδίνεν ατο ποδάρια και επορπάτνεν. Η μάνα τ πολλά εγάπανεν ατον και αμον ντο έργεβεν έναν ξάι να κλόσκετε α ση δουλείαν ατ σο σπιτ εστεναχωρεύκουτον πολλά. Έναν βραδίν ο Ευρίπον ξαν έργεψεν. Η μάνα τ ξαν ερχίνεψεν να ερωτά.

- Καλά ατός ο ερίφς εμουν γιατί έργεψεν ;

- Εσύ η γαρή γιατί ούλεν την ώραν ερωτάς γιατί έργεψεν ο παιδάς εμουν ;

- Εσύ πα ατώρα ντο λες; Πώς κι θα ερωτώ; Παιδί μ κι εν;

- Αμάν εκείνο την ώραν που εκαλάτσεβαν η πόρτα ενοίεν και αχά ο Ευρίπον.

- Καλησπέραν σ' ούλτς εσουν.

- Ατό πα ντο καλησπερίαν εν; Αήκον ώραν που έρθες καλησπέραν κι λένε. Καληνύχταν λένε.

- Μάνα ξαν ερχίνεσες; Γιατί ερωτάς με;

- Εσύ ο παιδάς επαλαλώθες; Αν κι ερωτώ το παιδί μ γιατί έργεψεν τίναν θα ερωτώ; Οι μουσαφιράντ ούλ έρθαν σο παρακάδ και ετοιμάουνταν πα να φεύνε και εσύ πού είσαι;

- Μάνα πολλά αυτήχολος κι είσαι ;

- Ας τρανήν και τ εσόν η θεατέρα και ατότες ας ελέπω και σεν αν κι θα γίνεσε αυτήχολος.

Ο Ευρίπον σην αρχήν εχολιάστεν με τη μάναν ατ, όμως ενούντσεν ατο καλά και είπεν απ' απές ατ. Ατέ η ιστορία με τη μάναν πολλά εκράτεσεν, κατ πρεπ ν' εφτάω. Ξάι καιρόν κι εχάσεν.

- Ε μάνα και πώς να έλεγα σε ντ' έπαθα και έργεψα.

- Και ντό έπαθες ρίζα μ ;

- Αμον ντο εξέβα ση στράταν να έρχουμε, αχά εμπροστά μ ευρέθεν έναν βουδ.

- Και α σο βουδ έργεψες ; Ντο βουδ έτον ατό ;

- Ε πώς είναι τα βούδια μάνα ;

- Αρωτώ σε, τρανόν βούδ έτον γιόξαμ μικρόν ;

- Τρανόν μάνα και πολλά τρανόν.

- Και πώς εβρέθεν το βούδ νύχταν απάν ση στράτα ς ;

- Ε ντο να λέω σε μάνα, κι ερώτεσά το.

- Ε καλά, και επεκεί.

- Σην αρχήν είπα. Κάτινος βουδ εν και θα έρχουνταν περν ατο. Σιντ επέγνα όμως, το βουδ ερχίνεσεν να τρες από οπίς ιμ. Παναϊα μ είπα, ατό το βουδ θα σκοτών με. Επείκα να τρέχω και ατότες το βουδ ερχίνεσεν να τρες κι' άλλο δυνατά από οπίς ιμ.

- Καλά εσύ αμον ντο λες το βουδ θα εσκότωνε σε.

- Κι αμ ντο λέω σε ατόσον ώραν μάνα.

Σην αρχήν κανείς α σου μουσαφιράντς τηδέν κι εγρίξεν. Όμως η νύφε εγρίξεν πού κες θα επέγνεν την ιστορίαν ο άντρας ατς, για τ ατό εσέβεν ση μέσεν τη καλατσής και λέει.

- Μάνα μ' ινανεύες ατόν. Ατός αήκα παλαλά πολλά λέει. Θέατρον εφτάει.

- Εσύ πα ατώρα λάλα κατ είπες. Ο άντρας ισ εκόντεψεν να σκοτούτε και συ τραγοδείς το φέγγο σ.
Ε και πώς εγλίτωσες παιδόπο μ ;

- Αν κ' εφοούμνε μάνα ότι θα αχπαράεσαι θα έλεγά σε πώς εγλίτωσα.

- Ούι πουλόπομ, γιάμ εντόκεν σε το βουδ ;

- Και μόνον εντόκεν με μάνα. Αν έλεπες τα κέρατα τ πως εκαρφούταν απάν ση ράςια μ.

- Ούι γιαβρίμ. Ούι την μάρσαν. Το παιδίμ να κινδυνεύ και εγώ τηδέν να μη εξέρω να τρέχω γουρταρεύα το. Ας εψοφένα εγώ η κακόχρονος κι εσύ τηδέν μ' επαθάνες.

Η γραία η μάνα, η Φώνα, ερχίνεσεν ατότες να φτουλίεται και να κλέει. Εντούνεν τα ςιέρ ατς απάν σα γόνατα και σα ποδάρια τς και εμοιλόγανεν. Και όσον ο Ευρίπον έλεγεν για το βούδ, ατόσον η μάνα τ εφτουλίουτον.

- Ούι την μάρσαν. Και πώς θα εσείρνα πουλόπο μ τον καϊμό σ ;

Ατότες εσέβεν ση μέσεν ίνας ανεψιά.

- Καλά εσύ Ευρίπο επαλαλώθες ; Θέλτς να θανατώντς τη μάνα σ ; Θεία έλα σα συνκαλά σ, μ' ινανεύς ατόν. Ατός μασαλτσής εν.

- Εσύ πα φά το σκατόν. Άλλος έτρωεν τα κερατέας και εσύ εξέρτς α σ' εκείνον κι' άλλο καλίον ; Α σο κιφάλν ατ εβγάλει ατα και λέει ατα ο άχαρον ;

Η γραία εστάθεν έναν ξάι κ επεκεί ενούντσεν.

- Έι παιδόπο μ, γιάμ λες ψέματα ;

- Μάνα σε σεν θα έλεγα ψέματα ; Αν θελτς να εξέρτς τ' ιμσά α σ ατά που λέω αληθινά είναι.

- Έκσες άνεψια ντο είπεν ο παιδάς. Και τ' ιμσά αλήθινά να είναι, κανείνταν. Βουδ έτον ατό κι έτον κατούδ για να μη εφοούτον το παιδί μ.

- Ιμσόν βούδ πώς γίνεται θεία ; Εγώ καμίαν κι είδα ιμσόν βούδ. Κι αρ αν εν αέτς γιατί κι λες τον προκομένον σ να δείκ μας τα γεράδας α σα κερατέας τ' ιμσού τη βουδί ;

- Ε ;

- Λέω, ας δεικ μας τα γεράδας ατ α σα κέρατα τη βουδί.

- Ατό ντο λέει η εξαδέλφη σ Ευρίπο σ' αχούλ σουμά εν. Δείξον μας τα γεράδας σις.

- Κι αφού η εξαδέλφη μ εν πολλά έξυπνος, πώς κι επορεί να εγρικά σ' ατόσον στράτα που επείκα ούσνα να έρχουμαι σο σπίτ μ ότι τα γεράδας ιμ ελαρώθαν ;

- Έι γάιδαρε με δύο κιφάλια,...... ας έζνε σουμάμ ατώρα και θα έδεικά σε εγώ πώς λαρούνταν τα γεράδας ις α σ ιμσόν το βουδ.

 


Ο Γιάννης Χαριτάντης, Πόντιος στη καταγωγή, μεγάλωσε στη Δράμα. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και κατόπιν ειδικεύτηκε στην Ηλεκτρονική. Για πολλά χρόνια υπηρέτησε ως καθηγητής Ηλεκτρονικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Το πρώτο του λογοτεχνικό βιβλίο με τίτλο `Οδός Ευξείνου Πόντου` δημοσιεύτηκε το 2008. Στο βιβλίο αυτό αναδεικνύει τις αρετές, τον τρόπο ζωής και τον πολιτισμικό πλούτο των προσφύγων Ποντίων, μέσα από μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση. Το 2014 ακολούθησε η σειρά διηγημάτων του με τίτλο ``Στα μονοπάτια του νου και του κόσμου``, όπου παρουσιάζονται εικόνες και προβληματισμοί της καθημερινής ζωής, όπως αυτές σχηματοποιούνται μέσα από τις διαδρομές της σκέψης, για να γίνουν, τελικώς, εικόνες του νου. Δείτε το υπόλοιπα βιβλία του.

 

 

Related Articles

Ο γλάρος και η πέτρα

The Seagull and the Stone